اسرار آرامش

. . . خداوند مهربان در آغاز قرآن و اوّلین آیه سخن از حمد و ستایش به میان آورده است « الحمد لله رب العالمین » . جایگاه شکر در زندگی و در برخورد با نعمتها بسیار والا و بالاست . اینجا بنا نیست در باره ابعاد مختلف شکر سخن گویم فقط با یک مثال آغاز می کنم و نتیجه‌ای می گیرم که پیام سخنم همان است :

از شخصی خودرو شخصی او را برای انجام کاری ضروری امانت گرفته‌ام ، حال اگر با آن خودرو به مسافرکشی سرگرم شوم و صاحب خودرو ببیند ، آیا شرمنده او نخواهم شد ؟ آیا راهی برای توجیه کارم دارم ؟ آیا حقّ امانتداری را رعایت نموده‌ام ؟

حال اگر با همین خودرو قاچاق حمل کنم و مالک خودرو در جریان قرار گیرد ، در اینصورت نام مرا چه خواهند گذارد ؟ با چه روئی به صاحب خودرو نگاه خواهم نمود ؟

اکنون سخن در اینست که همه ما سرشار از نعمتهای ارزشمند خدائیم . چشم ، گوش ، دست و پا ، اعضاء و جوارح ، سلامتی . . . اگر در مسیری بکار گرفته شوند که مورد نظر نعمت دهنده نیست ، آیا کاری شایسته انجام داده‌ایم ؟

شکر فقط زبانی نیست ، تشکر زبانی تنها یک مرحله ابتدائی از تشکر است ، مهم تشکر عملی است و آن عبارتست از بکارگیری درست در جهت تعریف شده آن.

شخص گنهکار اگر میخواهد گناه کند ، از ابزارهای الهی استفاده نکند و گناه کند!

این زشت است که ما از داده های خداوند در جهتی استفاده کنیم که او نهی کرده است . آن جوانی که چشم‌چرانی در او نهادینه شده است ، اگر توجه کند که چشم ، نعمتی الهی است و استفاده آن در راهی جز آنچه او راضی است ، نوعی خیانت در امانت است ، قطعا دست از کارش خواهد کشید.

مردی که داخل خودرو نشسته و همسرش در کنار اوست و بجای سخن گفتن با همسرش ، ترانه‌ای از یک زن خواننده را گوش میکند و به آن عشق می‌ورزد و به هوسرانی با صدای یک رقاصه خوشحال است ، جدا از نداشتن غیرت ، جدا از بی توجّهی به همسر ، جدا از پائین آوردن ارزش انسانی خود در حد هوسرانی با یک رقّاصه ، آیا به این نکته توجّه دارد که از امانت دیگری (نعمت خدا) استفاده قاچاق انجام می دهد ؟

آیا خداوند گوش را به ما ارزانی داشت تا با آن آوازشهوانی بشنویم؟ آیا نمیشد با آن سخن حق شنید ؟ سخن وحی شنید ؟ سخنان آموزنده و حکیمانه شنید ؟ آیا بهتر نیست با آن اشعار عرفانی و ارزشی شنید که فکر و دل انسان را طراوت می بخشد و بسوی کمال جهت میدهد.

کسی که دروغ می‌گويد، تهمت می‌زند، دیگران را مورد مسخره قرار می‌دهد، بدیگران تهمت و افتراء می‌زند، میان دو نفر جدائی می‌اندازد، ناسزا می‌گوید ، شهادت ناحق می‌دهد، به همسر و فرزندانش زور می‌گوید، و ... آیا اگر بداند که استفاده از زبان در انجام این امور ، خیانت در امانت الهی است و اگر باور داشته باشد که اینها کفران نعمت است ، باز هم چنین خواهد نمود ؟

حضرت داوود (س) از خدا پرسيد:
اى مولاى من! اگر بخواهم شكر تو را در آن حدّى كه خشنودى تو در آن است انجام دهم چه كنم؟
پاسخ شنید :

آنچه نعمت به تو عنايت كردم در همان راهى خرج كن كه به آن دستور داده‏‌ام كه خرج نعمت در جايى كه براى آن معيّن شده عين شكر من است.